Зүрхний аянга

Хайр намайг зовоож, сэтгэлийг минь урж, уурыг минь барж, нулимсыг минь урсгана. Тэгсэн хэрнээ тэсэлгүй тэмүүлүүлж, түүний тухай гэгээн мөрөөдөлд хөтөлж, бусдаас илүү жаргалыг мэдрүүлж, бадаг шүлэг цээжнээс минь урсгадаг. Хайрыг би жаргал гэж нэг эндүүрээд харин уйлсан хойноо шаналал гэж андуураад жаргал зовлоныг аль нь болохыг мэдэхгүй.  Жаахан хүүхэд шиг тээнэгэлзэж явна. миний хайр агуу болохоор тэр намайг хайрлана гэж бурхан биеийг минь бүтээсэн гэдэг шиг сохороор итгэж, бусдыг өөрөөсөө түлхэж бүтэхгүй байсан ч энэ уяанд би дөнгөлүүлж орхиж. гэтэл хайр гэдэг хар цагааны зааг, халаглал зовлонгын ирмэг, баяр жаргалын тасархай урсах нулимсны үргэлжилжл байж хайр гэж энэ байж.